Ishte e qartë që kjo do të ndodhte herët a vonë. Michel Barnier u bë kryeministri më jetëshkurtër në historinë e Francës, duke mos qëndruar as 100 ditë në detyrë, pasi Parlamenti e rrëzoi më 4 dhjetor – një shfaqje që nuk ishte parë që nga viti 1962.
E gjithë kjo ndodhi si pasojë e zgjedhjeve të parakohshme tronditëse këtë verë, në të cilat e djathta ekstreme dhe një koalicion partish të majta fituan vende, duke e detyruar presidentin e dobësuar politikisht, Emmanuel Macron, dhe forcat e tij centriste të formojnë një qeveri minoritare të paqëndrueshme, që mund të qeveriste vetëm me pëlqimin e populistes Marine Le Pen.
Tani, do të ketë një qeveri të re që ndoshta nuk do të mbijetojë për shumë gjatë, pasi parametrat janë saktësisht të njëjtë – një marrëveshje me të majtën ekstreme ose të djathtën ekstreme deri sa një zgjedhje e re të mund të thirret në mënyrë kushtetuese në verën e vitit 2025.
Ka të ngjarë që Macron të nominojë ministrin e njohur të Forcave të Armatosura, Sebastien Lecornu, nga partia e tij Renaissance, për të tentuar formimin e një qeverie të re që mund të navigojë përmes asamblesë kombëtare të paqëndrueshme dhe të marrë mjaftueshëm vota për të bërë ndonjë punë. Por, parashikimet më të mençura janë se ai do të dështojë plotësisht ose do të tejkalojë rekordin e padëshirueshëm të Barnierit për mandatin më të shkurtër si kryeministër.
Do të ketë thirrje që Macron të japë dorëheqje si president para përfundimit të mandatit të tij në 2027, por ai ka të ngjarë të vazhdojë. Kjo do të thotë që ai do të vazhdojë të drejtojë politikën e jashtme, siç bëjnë zakonisht presidentët francezë të shtetit, por do të kufizohet nga kaosi në Paris që do të thithë energjinë dhe vëmendjen e tij.
Gjithashtu, ai do të jetë i kufizuar financiarisht, pasi qeveria u rrëzua për shkak të pamundësisë për të rënë dakord mbi një buxhet me masa të shumta shtrënguese.
Deficiti aktualisht është 6.1 % e Bruto Produktit Vendor – duke tërhequr kritika dhe potencialisht gjoba financiare nga Brukseli dhe duke shkaktuar frikë në tregjet financiare nga një krizë e re në eurozonë.
Dhe, kjo ndodh në momentin absolutisht më të keq për BE-në, pasi fuqia tjetër e madhe e bllokut, Gjermania, është një "patë e çalë" që pret zgjedhjet federale të reja në fund të shkurtit, me bisedime të mundshme të zgjatura për formimin e një koalicioni.
A do të ketë ende gatishmëri të mjaftueshme për të mbështetur Ukrainën politikisht, ushtarakisht dhe më e rëndësishmja – financiarisht? Ka të ngjarë të ketë fonde të mjaftueshme për Kievin vitin e ardhshëm, por më pas?
Të themi thjesht: Dy motorët e Evropës që ndalen në mes të kërkesave në rritje nga administrata e ardhshme e SHBA-së për rritjen e shpenzimeve evropiane për mbrojtje, si dhe sinjaleve për tarifa të reja tregtare transatlantike, është një skenar që dikush në Kremlin mund të dëshirojë ta shfrytëzojë për t’i ushqyer luftërat e tij për pushtet në 2025.
